Gisteren verloor ik de dagfinale met 5 tellen verschil. Ik had moeten passen. Ik vergat Wendy van Dijk en had, ook al kwam het fragment uit het jaar 1421 (voor Christus), Rushdie moeten herkennen. Inmiddels heb ik uitgebreid geanalyseerd waar het mis ging. Dat is natuurlijk in mijzelf.
Ik deed mee aan de Slimste voor meer naamsbekendheid, omdat het een leuk spelletje is én ik deed mee – en dit heb ik tegen niemand gezegd – om te bewijzen dat ik niet dom ben. Dat ik dom ben is trouwens nooit tegen mij gezegd hoor, echt nooit. Ja, door mijzelf tegen mijzelf. Dat je een stem in je hoofd hebt die zegt dat je iets niet bent of kunt hoort bij mens zijn. Niks ergs aan de hand. Je moet die stem instoppen en er daarna vrolijk vandaan huppelen. Als je er teveel naar luistert raak je aan de drank. Of je wil steeds een nieuwe partner of een snellere auto óf je gaat mee doen aan De Slimste Mens. Ik moet hier zelf dus om lachen.
Dat bewijzen ging 2,5 uitzending zeer voortvarend, maar door het niet herkennen van Rushdie raakte ik zo diep in gevecht met mijzelf dat ik de vraag er na compleet had gemist en moest passen. Terwijl. Ik wist het! Ik kreeg me eigen niet meer rustig en vergat Wendy van Dijk. Omdat woede het slecht doet op tv (en ik ook meedeed voor de kaartverkoop) had ik als mantra: “wat er in de finale ook gebeurd: niet boos worden” dat zorgde dat ik in mijn laatste drie tellen begon te schreeuwen dat “het zo leuk was om mee te doen” en vergat te passen op de laatste tel.
Guido won terecht, al verloor ik meer van mezelf.
Conclusie: de slimste mens weet veel, maar nog belangrijker: de slimste mens blijft rustig, de slimste mens kan loslaten, de slimste kan zich herpakken én de slimste mens moet een beetje van zichzelf houden. Wat een troostrijk inzicht. Het gaat niet op denkkracht, maar op waardes. Wat heerlijk voor de oud-winnaars en de winnaar van straks.
Mooi is ook dat je per aflevering €250 vergoeding krijgt, ik heb in die laatste 12 minuten zoveel geleerd over mijzelf dat had aan therapie het vijf dubbele gekost van wat ik nu heb ontvangen. We wisten al dat verliezen veel leerzamer is, nu blijkt het ook nog rendabel.
Bevestiging extern willen vinden… als het al lukt werkt het maar kort. Je moet het zelf met je zelf oplossen. Al is zijn deze inzichten niet waarom ik zo opgewekt onder mijn verliesbeurt ben… Na de laatste opname slofte Maarten van Rossem langzaam mijn kant op, gaf een hand en zei “Thijs drie afleveringen is echt niet slecht”.
Heerlijk. Fantastisch. Yes. Een hoogleraar die zegt “niet slecht”. Zie. Je. Wel! Zo. Op naar lotto weekendmiljonairs.
