Voor mensen die lijden bij taal- en spellingsfouten: dyslexie das pas zuur (en sterkte).
Het was een doodstille vrijdagmiddag, vanaf de bank staar ik verweesd door mijn opgeruimde woonkamer en word overvallen door een euforisch gevoel dat schreeuwt: “Thijs het is tijd voor een nieuw huisdier”. Ik houd van mijn hond Poco, maar na twee jaar weet ik wel hoe de trouwe vriend zijn ballen likt (zeer gedecideerd, zonder emoties en met lange halen). Nee. Ik moet een hamster. Een mooie goudhamster en ik zal hem Romario noemen.
Ik naar de Gamma. Plexiglas, gaas, nietpistool, kit en twee meter aan U-vormige gootjes gooi ik met een grote boog in mijn winkelwagentje. Van mijn Ikea koopjeshoek Kallax-kast ga ik een weergaloos, Pinterest-waardig hamsterverblijf maken. Ik aan de slag, zagen, snijden, meten, kitten en plexiglas breken (en terug naar de Gamma want plexiglas breekt super eenvoudig, maar niet op de plaats waar je wil). Na vijf uur beuken, boren en nieten in mijn eigen meubilair was ik zeer content met het resultaat. Morgen naar de dierenwinkel en Jezus wat zal mijn leven dan compleet zijn.
Maar nog voor ik in bed lig komen spookgedachten… wat als de hond en de hamster géén vrienden worden? Wat als ze elkaar niet eens gedogen. Wat als de hamster sterft aan de stress omdat er 24 uur per dag een natte neus tegen het plexiglas drukt.
Als ik na een lange nacht met weinig slaap de woonkamer in stap en Poco mij enthousiast begroet en zo liefdevol kwispelt… voel ik aan alles dat het waarschijnlijk fijner is om meer aandacht te geven aan het huisdier dat ik heb, dan dat ik mijn collectie ga uit breiden. Met een nijptang trek ik de nietjes en het gaas uit mijn kast, schuur de kitranden weg en na een half uur poetsen zie je aan mijn tv-meubel louter nog wat vage restjes van wat ooit (8 uur daarvoor) een briljant idee was.
Al met al was deze actie nog minder dan totaal zinloos, behalve dan de ontdekking dat je blijkbaar soms een boot moet bouwen om te weten “jeetje ik houd helemaal niet varen”.
