HOME

Achtergrond

Voor mensen die lijden bij taal- en spellingsfouten: onzekerheid das pas kut. (en sterkte)

Ik ben bang dat ik mensen onzeker heb gemaakt door hun achtergrond. Ik las net een verhaal over een meneer uit Engeland die kneitertje rijk geworden is door het maken en verkopen van zoomachtergronden. Binnen deze niche is zijn specialiteit: boekenkasten. Je kan hem laten weten welke boeken jij graag achter je in de kast zou willen hebben staan. Of beter gezegd: wat jij denkt dat je medezoomers graag zouden willen dat jij in jouw kast hebt staan. Dan kan je pochen met de biografie van Picasso terwijl je gewoon de Eifeltoren op canvas hebt hangen.

Waarschijnlijk geeft zo een nepachtergrond heel veel stress. Ik zou zelf in elk geval heel erg hopen dat m’n collega’s iets zeggen als: “wauw wat ontzettend knap dat jij dát leest”. En tegelijkertijd zou ik als de dood zijn dat iemand vraagt: “oh mag ik jouw boek, het verzameld werk van Dostojevski in het oud-Duits, van je lenen?”. Dan moet ik natuurlijk “ja” zeggen. Daarna op marktplaats dat boek kopen en vervolgens samenvattingen uit mijn hoofd leren, zodat ik later met die collega nonchalant kan mee lullen over het boek dat ik niet heb.

Dikke kans trouwens dat die collega met de vraag: “mag ik dat boek lenen?” de aandacht van zijn eigen boekenkast (verzameld werk van Kluun) wilde afleiden en enorm hoopte dat mijn boekenkast nep was zodat ik “nee” zou zeggen. Nu moet hij samenvatting uit zijn hoofd leren om later nonchalant te kunnen zeggen “naar mijn smaak was het einde iets te bombastisch”.

Hoeveel mensen heb ik het gevoel gegeven dat ze niet boeiend waren vanwege de muur, het wasrek of de Ikea zeefdruk achter hen? Is het mijn schuld dat de ander onzeker wordt van zijn eigen achtergrond? Ik voel me in elk geval verantwoordelijk. Vanaf nu zal ik elke zoomsessie beginnen met een compliment over iets waarvan ik zeker weet dat het echt is, iets wat die persoon op dit moment niet kan veranderen.  Maar het enige wat ik kan bedenken is: “leuk, je haar zo lang”.