HOME

Op biecht bij de GGD

Herstellen van Corona II: Op biecht bij de GGD

Door de heftige verhalen over Corona dacht ik dat het ziek zijn je vanzelfsprekend grootse inzichten zou geven. Door de uitputting een intern “het-roer-om”-moment. Nu ik na een week Corona langzaam herstel wijst niks bij mij op (potentiële) verlichting. Om zeker te weten dat ik mijn “alles viel op zijn plek moment” niet over het hoofd zie een reconstructie.

Voor mensen die lijden bij taal- en spellingsfouten: covid-19 das pas kut. (en sterkte)

Niemand vind het mijn schuld, maar dat er nu zeven mensen thuis in isolatie zitten omdat ik positief getest ben geeft toch een rot gevoel. Vooral omdat in de hand-out van de GGD staat dat seks de komende 10 dagen verboden is. Mijn moeder zegt dat ze tijd wel door komt. Altijd fijn om te weten.

Drie van de zeven hebben ruzie met hun baas, ze moeten toch komen of verlofuren opnemen. Ze blijven mij geruststellen dat het niet aan mij ligt: “dit is het risico van met iemand afspreken”. Gek genoeg was ik daar nog niet van doordrongen. Wat is het toch voor irritante eigenschap dat het virus eerst in mijn longen moet zitten voor ik het concept pandemie begrijp.

Ik heb een dagtaak aan bedanken voor aangeboden hulp. Omdat mensen pas stoppen met vragen als ze een taak hebben stuur ik heel veel verschillende mensen op pad voor één boodschap. Ik heb geen wasverzachter nodig, maar jij krijgt er een goed gevoel van blijkbaar. In dat geval zit ik ook te springen om WG40 en hydrokorrels.

Inmiddels weet ik ook hoe het moet voelen om de live chat te beheren van “Corona feiten & fabels”. Handen vol heb ik aan het beantwoorden van de twee meest gestelde vragen:  “van wie heb je het?” en “hoe voelt Corona?” Ik weet niet hoe het voelt om Corona te hebben, nog niet aan toegekomen. Ik maak me vooral druk over het aanstaande telefoontje van de GGD.

Het bron- en contactonderzoek hangt als een molensteen om mijn nek. Ik moet straks gaan zeggen dat ik ondanks de “aanscherpte gedeeltelijke lock-down” in 48 uur zeven verschillende mensen uit zeven huishoudens heb gezien. Laksheid, hoogmoed, egoïsme zijn de woorden die in mijn hoofd hangen. Hoe diep gaat de zucht van de GGD’er zijn? Tot in de hoeveelste generatie gaat hij mij vervloeken? Hij zal vast niet boos zijn, wel teleurgesteld. Uiteindelijk heeft de zenuwachtige student, die GGD heeft ingehuurd, geen oordeel. Hij vind het vooral vervelend voor mij en wenst me beterschap.

Bij het ophangen ontspan ik meteen en geef toe aan de moeheid. Niemand heeft mij veroordeeld of de les gelezen. Zou al het oordeel over mijn ziek zijn dan echt alleen in mijzelf zitten? Vlak voor ik in slaap val krijg ik berichtjes van mijn vrienden in de gedwongen thuisisolatie “ik kom helemaal tot rust, het voelt als ijsvrij”, “ik heb zo een fijne dag gehad, dankjewel dat jij corona hebt” en “dit was precies wat ik nodig had, ik ga mijn baan opzeggen”.

Maar… mijn grootse inzicht moet toch meer zijn dan “ik voeg pas iets toe als ik corona heb”.