Elk dood moment gebruik ik om reclame te maken voor het WK voetbal in Qatar. Ik vind dat de koning, alle ministers en zoveel mogelijk analisten moeten gaan. Niet om de mensenrechten van de 6500 omgekomen arbeidsmigranten bij de bouw van dit corrupte WK bespreek te maken. Nee, gewoon lekker feest vieren. “We zijn er weer bij en dat is prima”. Proost.
Ik ben niet sarcastisch. Ik meen dit. Ik heb hier namelijk zeer veel ervaring mee. In 2015 mocht ik optreden voor Nederlandse expats in Dubai. Vijf dagen gratis vakantie in ruil voor een cabaretshowtje. Mijn vriendin mocht mee. Dat ik dit nu al in mijn prille carrière voor elkaar had gekregen maakte mij zo blind van arrogantie dat ik niet zag waar ik was en wat daar aan de hand was. Al had je met een vuurtorenlamp staan bijschijnen. Ik zag alleen mijzelf.
We sliepen bij één of andere Joris die directeur Azië/Afrika was van de JP Morgan bank. Een week lang reed zijn Pakistaanse chauffeur ons van ijskoffie, naar gekoelde shopping mall naar episch waterpretpark. Het optreden zelf ging ook nog eens lekker. Mijn ego werd groter dan de woestijn. Mijn zelfingenomenheid steeg hoger dan het kwik in de Emiraten ooit gaat halen.
Tot ik een paar uur voor de terugvlucht in de keuken van Joris per ongeluk de verkeerde deur open trok en niet op de gang, maar in de tuin stond. Een verstikkende deken van kokend hete woestijnlucht viel over mij heen, acuut slap in de knieën. In de tuin zag ik een klein hutje. Een deken als dak, wat schotten van spaanplaat als muurtje, er stond een gastelletje, er lag wat troep en kleding om heen. Uit het hutje kwam het 23 jarige Filipijnse dienstmeisje en zei “yes please”. Daarna verscheen uit hetzelfde hutje de Pakistaanse chauffeur en de Vietnamese kok.
En toen werd ik overvallen door het diepste gevoel van schaamte dat ik ooit heb gehad (ik heb ook een keer diarree in bed gehad toen ik net bij mijn vriendinnetje was… dit was erger). Ik zag hen in die naar zweet stinkende mensonterende armoede en ik zag mijzelf in de naar Chanel ruikende gekoelde keuken. Omdat er even echt contact was zag ik in hun ogen dat zij exact hetzelfde zagen. Een gestoord diep onrecht, bewust gecreëerd. Uitbuiting. Slavernij. Dit waren de mensen over wiens rug ik mezelf een week “super cool” heb gevoeld. Ik trok de deur dicht, zei niks, zonk weg in schaamte.
Dit klinkt allemaal super pathetisch, overdreven en bedacht. Omdat het te absurd is om te bevatten. Het is niet voor te stellen. Blijkbaar ben ik iemand die alles eerst zelf moet zien, voelen ruiken voor hij begrijpt wat er aan de hand is. Als dat ook geldt voor onze voetballers, journalisten, supporters, ministers en koning is het een goed idee dat ze naar Qatar gaan.
